Infinite Loop

The rain had just stopped. Now, as she walked down this dark alley, getting away from the main street, there were almost no sound, but the sound of droplets dripping off from the low building tops into the muddy puddles. The cries of street touts, electro-techno music from the night clubs, loud noise that 3D billboard ads made, or the singing drunkards could not be heard anymore. In fact, she was so far away from the main square that even the digital honkings of the cars, mixed with the swear words of their unrestful drivers stuck on the first level A-54 air boullevard traffic, and the regulator noise made by the anti-gravity vehicles rocketing by on the second level B-21 air-bahn could barely be heard; just the droplets, splashes of her footsteps, and every once in a while the rattling sound that comes from rubbish piles here and there, made by a homeless or possibly a rat.

She had left Julios Prime 80 years ago, to move into a more peaceful and quite city, Old Columbia. Every ten years or so, she went back to her old town to relive her old sufferings. Every time Julios Prime revealed its gloomy skyline of incredible skyscrapers through the large windows of the Caterpillar vacuum train, a strike of pain got stuck into her brain, and stayed there to hurt her, pleasantly, until she left the city again. She wasn't upset about this at all. She deliberately wanted this; she needed this.

This hurting, hateful city, was now the sole source of her memories which made her what she is. The city was her self-existence now. Without the city, she wasnt there.

Remembering had never been a problem for her. She remembered the day her son died like it was today.

Carter... The kid was found dead, miserably, in a trash container outside of an hotel which was part of the Phoenix Entertainment Complex. It was revealed later that he partook in a private striptease seance for drug money, where he suffered a major heart attack while dancing, due to an overuse of slimsim triggers. Shady people, who were afraid to get into trouble, dumped the kid into the container, nude, while he was still breathing. Poor boy gave his last breath inside a pool of dirt, piss and cum, while the rats ate him away. The murderers were never found because of the rusty gears of the corrupt system.  As it did to everything pure and beautiful, the city had licked, chewed and swallowed the boy away. What a beautiful boy he was. Even inside the container, the boys face glowed with beauty. Carter...

The real problem for her was feeling something. As all these memories were flashing before her eyes, she didnt feel a slightest tremor in her chest. After the event, her heart was destroyed. The only thing she was left with, was this pain that struck and got stuck in her brain. It was like drinking organic coffee with your nose closed, or having regular sex with a virtual prostitute. Like trying to breathe through a long and narrow pipe for the rest of your life; an incomplete and unsatisfactory feeling, an intolerable curse.

She woke up from her memories when a giant rat ran past her, splashing water. She found herself staring at where once stood the container her son was found in. She sighed, looked around, and walked towards the kitchen back door of a closed Chinese restaurant. Tidying up her dark khaki trench coat, she sat on the wet stairs. Taking out the Violet Lagoon cigarette pack from her inner pocket, she put one on her lip and lit it. Leaning against the wall, she inhaled the cigar with a clove aroma, lifting her head up, and looked up at the gigantic sign on top of the head spinning 400m Kodac Plaza. It was written in red ans pink neon, barely visible because of the dirty and foggy air. As the sign blinked on and off to call attention, she stared at it for some time, then slowly exhaled the smoke. It hanged in the air for a while, then faded away with the wind, making a spiral move. The strawberry flavored stimulant odor in the air, mixed with the burnt silicon smell, was giving way to a smell of sewer and piss as the wind blew. She inhaled her cigarette one more time. When she heard a digital humming inside of her ear, disturbed, she rubbed it harshly.

Jayne... They met at one of the punk bars down at the Phoenix, which was then named SubTown. He was in a group of punks which closed a karaoke room for themselves. He was trying to avoid his friends' offerings of the stimpacks which they were shooting in turns. She watched the poor innocent, sweet thing for a while, then went over to him and said "Would you like your blackberry milkshake virgin, or should i sprinkle chocolate pieces on top?", teasing him. Jayne hid his surprise masterfully, "With sprinkles please, virgin makes me lose my head." After a giggle, a night long talk and a two year relationship with perfect ups and downs, their son Carter was born. In this fake world of esthetics and prosthetics, what they had was real love, as good as it got. Thats why when Carter died after fifteen years, she couldnt stand being with Jayne, seeing Carter s face on his anymore. Despite all his attemps and beggings to stop her, she decided to start a new life all over, leaving him and the city behind. She never saw him again after that day. Jayne...

This time, it was a cry of laughter that woke her up from her thoughts. When she turned her head, she saw a drunk couple walking along the street, trembling, splashing water around with their gleaming Latex Neon boots. The woman wore fishnet stockings with a super mini skirt, under a bra with chrome spikes across, and a transparent plastic raincoat that reflected all the electric colors around her. She fastened her bright blonde hair on each side, juvenile, and smudged her eye sockets and lips with black paint. The bald guy linking arms with her, wore a pair of tight leather pants, with a black trench coat on top. Both of them had flawless facial features, as if all the imperfections were corrected via digital drawing program. In this age of perfection, you wouldnt expect less from these conscious citizens. As they walked past her, they silenced their laughter, glanced down at her, and whispered something at one another. She was used to people looking down at her this way, so without turning a hair, she inhaled another one, keeping her stare on the couple. A moment later, when they were far enough, she turned her head towards the thin pool of water under her feet impulsively, and saw the reflection of her face. She saw her bright violet eyes, shining in the center of the dark of her porcelain-smooth face. Gently, she touched her skin. It made an unpleasent rustle. Agitated, she blurred the water with her feet. With the digital humming reappearing in her ear, she rubbed it harder, hurled a swear word, threw her cigarette away, got up and started walking.

Old Columbia was one of the few metropols where one could find peace, even some theraphy - at least some, in this age of madness. The first thing she did, as soon as she settled into her small apartment, was to change her identification. After a couple of dark corner meetings and paid adjustments, she was ready to start her new life, in her new town, with her new identity. But things didnt go as she expected. Unfortunately, Jayne's face wasn't the only one she saw Carter's face on. Looking into the mirrors got a lot harder. When the situation became unbearable after a while, she found herself in a face reconstruction clinic. After a short operation, she had become a totally different person. She was one of the "Perfect"s now.

But this couldnt be her redemption after all. After losing her past, losing her face too opened an uncurable wound in her soul. Her old self was disappearing from her mind one minute, and striking back as lightning the other. She started to have memory problems. Huge dark gaps started to appear between events. She went mad, smashed in mirrors, cut her face into shreds... Finally, she climbed to the highest building in Old Columbia, DA Automatronics - even though it wasnt a Julios Prime skyscraper, it was still at least a 250 m high- and let herself go...

Carter... She remembered the time he was a small boy. He was a delicate boy with an artistic soul; definitely not a child of these times. She recalled a memory from those times, where he got scared from the helper automaton in the kitchen, and hugged her. "Baby" she said, "automatons cant hurt you. You should let go of this fear. Remember the Law of Automaton, what was it?"
He was a smart boy," An automaton cannot harm a person, and cannot allow a person to be harmed. If these conditions are met, an automaton has to protect its own being." he said in one go. "Good. So there is nothing to be scared of now is there? " she said calming the boy. He was her innocent, shy little baby. Carter...

As she was falling off from the building, the humming in her ears were unbearable. She got closer to the ground...

The digital humming in her ear reappeared once more. She hit her eat. It made a metallic thud. She got closer to the end of the street...

When she hit the concrete, her body was smashed into pieces and scattered all over the atrium of DA Automatronics. When the police and the cleaning staff started clearing out the pieces, they noticed the most vital organ kept its integrity, by pure luck. Hastily, they infused it inside a 4. Generation avatar automaton which was still in the prototype phase.

A real mature human brain, living and functioning inside an automaton...

She walked and walked. It was freezing at this time of night, but she wasnt feeling cold. She didnt have a body to keep warm, and so no circulatory system. Thats why she also didnt have a heart. After the event, her heart was destroyed, alongside her body. There were no feelings of hot, excitement or fulfillment. No satisfaction.

Nonetheless, there was no death either. "...an automaton has to protect its own being."

As she got closer to the end of the street, the noise from the city grew into her ears. In a moment, she was going to be mixed inside the pedestrian crowd walking across the road and reach Julios Prime Caterpillar station over B-21 air-bahn. Then she would go to the DA Automatronics Central Storehouse in Old Columbia and plug herself inside her capsule to recharge. In her eternal life, as she lived between house and work, she was going to look forward to relive her sons death and try to get the strike of pain stuck in her brain once more, in the next ten years.

As she plugged herself in the charging port, shutting down her functions, the bright violet light in her eyes slowly faded away.

Sonsuz Döngü

Yağmur az önce dinmişti. Şimdi bu dar ve karanlık sokakta yürüyüp ana caddeden uzaklaşırken, binaların çatısından göletlere damlayan suyun şıpırtısı dışında neredeyse hiçbir ses yoktu. Ne sokak çığırtkanlarının bağırtıları, ne gece kulüplerinden yayılan elektro-tekno müzik, ne bilbordlardaki üç boyutlu hologram reklamların gürültüsü, ne de bas bas bağırarak şarkı söyleyen sarhoşlar duyulabiliyordu. Ana caddeden o kadar uzaklaşmıştı ki, birinci seviye A-54 hava bulvarının kilitlenmiş trafiğindeki bıkkın sürücülerin, küfürler eşliğinde abandıkları dijital klaksonlarının ve ikinci seviye B-21 hava otobanından vızır vızır geçen anti-yerçekimli araçların regülatörlerinin gürültüsü bile zar zor duyuluyordu. Yalnızca su damlaları, kendi adımlarının şıpırtısı, arada bir de sokağın orasında burasında birikmiş çöp yığınlarının arasından gelen, bir evsize veya belki bir sıçana ait tıkırtılar.

Julios Prime’ı 80 sene önce terk etmiş, daha sakin ve küçük bir şehir olan Old Columbia’ya yerleşmişti. Her on küsür yılda bir, acılarını tekrar depreştirmek için kendini bu şehre geri atardı. Her defasında, Caterpillar vakum treninin geniş pencerelerinden, Julios Prime’ın devasa gökdelenlerinin oluşturduğu o kasvetli silüetini gördüğü anda, beynine bir acı saplanır ve o acı, şehri terk edene kadar tatlı tatlı canını yakmayı sürdürürdü. O ise bundan hiç şikayetçi değildi. Bunu özellikle istiyordu; buna ihtiyacı vardı.

Canını yakan nefret dolu bu şehir, artık onu o yapan yegane anıların kaynağıydı. Şehir onun benliğiydi. Şehir olmadan, o bir hiçti.

Hatırlamak onun için hiçbir zaman problem olmamıştı. Oğlunun öldüğü günü bugün gibi hatırlıyordu.

Carter... Çocuk, Phoenix eğlence komplekslerine ait bir otelin çöplüğünde sefil bir halde ölü olarak bulunmuştu. Uyuşturucu parasını çıkarmak için dahil olduğu özel bir striptiz seansında, aşırı doz slimsim tetikleyici kullanımı sonucu, dans ederken kalp krizi geçirdiği sonradan ortaya çıkmıştı. Başlarının belaya girmesinden korkan karanlık kişiler, onu henüz nefes alıyorken, çırılçıplak bir şekilde bir çöp konteynırına savurmuşlardı. Zavallı genç, lağım, sidik ve meninin içinde, farelerin kemirtileri arasında can çekişerek son nefesini vermişti. Katilleri bu yozlaşmış sistemde asla bulunamamış, şehir güzel olan her şeye yaptığı gibi oğlunu da yalayıp, yutup, sindirmişti. Ne güzel bir çocuktu oğlu. O konteynırın içinde bile ışıl ışıldı yüzü. Carter...

Onun için asıl problem hissetmekti. Bütün bu anılar nanosaniyeler içinde gözlerinin önünden geçip giderken, en ufak bir kalp çarpıntısı hissetmiyordu. Malum olaydan sonra kalbi yok olmuştu. Elindeki tek şey beynine iğne gibi saplanan bir acıydı. Burnunu kapatıp organik kahve içmek, ömrünün sonuna dek bir dijital fahişeyle seks yapmak, veya günlerce, incecik bir borudan nefes almaya çalışmak gibi bir histi bu. Eksik, tatminsiz ve tahammül edilmez bir lanet.

Devasa bir sıçan önünden su sıçratarak geçerken, kaybolduğu anılardan uyandı. Kendini, oğlunun ölü bulunduğu konteynırın bir zamanlar durduğu yere bakarken buldu. İç geçirip etrafına bakındı ve kapalı bir çin restoranının arka mutfak çıkışına yöneldi. Koyu haki renkli trençkotunu düzeltip ıslak basamaklara oturdu. İç cebinden Violet Lagoon marka sigara paketini çıkardı ve bir dalını ağzına götürüp yaktı. Duvara yaslandı ve karanfil aromalı dumanı içine çekti. Başını kaldırıp, en az 400 metre yüksekliğindeki Kodak Plaza’nın en tepesindeki, kırmızı-pembe neonla yazılmış, kirli ve puslu hava yüzünden buğulu görünen devasa tabelaya baktı. Neon tabela dikkat çekmek üzere yanıp sönerken bir süre öylece bekledi ve sonra dumanı yavaşça geri üfledi. Önce bütün halinde havada asılı kalan duman, daha sonra gelen rüzgarla beraber spiral yaparak kayboldu. Havadaki çilekli stimulant kokusu yanık silikon kokusuyla karışıyor, rüzgar vurdukça yerini lağım ve sidik kokusuna bırakıyordu. Sigarasından biraz daha çekti. Kulaklarına dijital bir uğultu sesi gelince rahatsız bir şekilde ovuşturdu.

Jayne... o zamanlar adı SubTown olan Phoenix’in Punk barlarından birinde tanışmışlardı. Karaoke odasını kapatmış bir serseri grubunun içinde, sırayla vuruştukları stimpacklerden ona uzatılanları almamak için direten o sevimli masum şeyi bir süre uzaktan gülümseyerek izlemiş, daha sonra yanına yaklaşıp “Böğürtlenli milkshakeini sek mi alırsın, yoksa üzerine çikolata parçacıkları serpiştireyim mi?” diyerek ayartmıştı. Şaşkınlığını ustalıkla gizleyen Jayne, “Parçacıklı olsun, sek içince azıtıyorum” diye cevap vermiş, ve karşılıklı gülüşmelerle muhabbeti koyulaştırmışlardı. O geceden sonra birlikte inişli çıkışlı geçen iki muhteşem yılın ardından, oğulları Carter dünyaya gelmişti. Bu estetik ve prostetiklerden oluşan sahte dünyadan çıkabilecek en gerçek aşkı yaşamışlardı. İşte bu yüzden, onbeş sene sonra Carter’ı kaybettiğinde Jayne’in yanında kalmaya, onun suratında Carter’ı görmeye daha fazla tahammül edememişti. Jayne’in bütün yalvarmalarına rağmen, kendine yeni bir hayat kurmaya karar vermiş, onu ve şehri arkasında bırakıp terk etmişti. Onu o günden sonra da bir daha hiç görmemişti. Jayne...

Bu sefer onu düşlerinden uyandıran şey bir kahkaha nidası oldu. Dönüp baktığında alkol almış züppe bir çiftin, Latex Neon marka ışıklı deri botlarıyla suları şapırdata şapırdata, sokak boyunca savrula savrula yürüdüklerini gördü. Kadın kareli çorap ve kısacık deri şort üzerine, krom dikenlerle çevrelenmiş siyah bir sutyen, ve onun üzerine de tamamen saydam ve çevredeki ışıkları yansıtan parlak bir yağmurluk giymişti. Sapsarı saçlarını iki yandan çocuksu bir şekilde toplamış, gözlerinin çukurlarını ve dudaklarını abartılı bir makyajla simsiyah boyamıştı. Koluna girmiş kel adam, deri ve dar bir pantolon üzerine siyah trençkot giymişti. İkisinin de yüz hatları kusursuzdu. Olabilecek bütün pürüzler adeta bir dijital çizim programında düzeltilmiş gibiydi. Bu kusursuzluk devrinde bu bilinçli vatandaşlardan daha azı da beklenemezdi zaten. Önünden geçerken kahkahalarına ara verip göz ucuyla ona baktılar. Onlar kendi aralarında bir şeyler fısıldaşırken, o ise bu tiksinme jestlerine alışık olduğu için istifini bozmadan ve bakışlarını onlardan ayırmadan sigarasından bir fırt daha çekti. Birazdan, çift yeterince uzaklaştıktan sonra, önüne dönüp gayrı ihtiyari, ayaklarının altındaki incecik göletteki yansımasına baktı. Porselen kusursuzluğundaki yüzünün karanlığında ışıl ışıl parlayan menekşe rengi gözlerini gördü. Yüzüne dokundu. Tatsız bir hışırtı sesi çıktı. Öfkelenip ayağıyla suyu buğulandırdı. Kulağını, yeniden başlayan dijital uğultudan dolayı daha sertçe ovuşturduktan sonra bir küfür savurup ayağa kalktı ve sigarasını fırlatıp yürümeye koyuldu.

Old Columbia huzuru arayan bir insanın terapi olabileceği -en azından bu çılgınlık çağında- nadir şehirlerden biriydi. Küçük apartman dairesine yerleşir yerleşmez ilk yaptığı şey, kimliğini değiştirmek oldu. Şimdi yeni şehri, işi ve kimliğiyle yeni hayatına atılmaya hazırdı. Fakat işler umduğu gibi gitmedi. Ne yazık ki Carter’ın simasını gördüğü tek yüz Jayne’inki değildi. Aynaya bakmak gitgide zorlaştı. Bir süre sonra durum dayanılmaz bir hal almaya başlayınca, kendini bir estetik kliniğinde buldu. Kısa bir operasyondan sonra artık bambaşka bir yüze sahip olmuştu. Artık o da “Kusursuz”lardandı.

Fakat bu da kurtuluşu olmadı. Bütün geçmişinden sonra yüzünü de kaybetmek, ruhunda onulmaz yaralar açtı. Eski benliği ve anıları bir an aklından siliniyor, bir an şimşek gibi aklına geri giriyordu. Kabusları arttı. Kendine güveni yok oldu. Unutkanlık sorunları yaşamaya başladı. Hafızasında olaylar arasında geniş siyah boşluklar oluştu. Çıldırdı. Aynaları yumrukladı. Yüzünü parçaladı... Nihayet Old Columbia’nın en yüksek binası olan DA Automatronics‘e çıkıp -ki bir Julios Prime gökdeleni olamasa da en az 250 metre vardı- kendini aşağı bıraktı.

Carter... Küçüklüğü geldi aklına. Sanatçı ruhlu ve narin bir çocuktu, bu çağın çocuğu değildi asla. Mutfaktaki yardımcı otomatondan korkup ona sığındığı bir anısı geldi aklına. “Oğlum, otomatonlar sana zarar veremezler. Bu korkunu yenmelisin artık. Otomaton kanunlarını hatırla, say hadi tekrar, neydi?” demişti. Carter ürkek ama zeki bir çocuktu. “Otomatonlar insanlara zarar veremezler, onları korumak zorundadırlar, ve bu koşullar altında otomatonlar kendilerini de korumak zorundadırlar” demişti bir çırpıda. Evladını şefkatle kucağına alıp “o zaman korkacak bir şey yokmuş değil mi?” demişti o da. Masum, ürkek bebeğiydi o. Carter...

Gökdelenden düşerken kulaklarındaki uğultu dayanılır gibi değildi. Yere gitgide yaklaştı.

Sokak boyunca yürürken o dijital uğultu yine ortaya çıktı. Kulağına vurdu tekrar. Tok bir metal sesi geldi.

Yere çakılınca paramparça olan vücudu, DA Automatronics’in avlusunun dört bir köşesine dağıldı. Vücut parçalarını temizlemeye koyulan görevliler, şans eseri en önemli organın bütünlüğünü koruduğunu farkettiler. Onu alelacele, henüz prototip aşamasındaki 4. nesil bir avatar otomatonuna infüze ettiler.

Bir otomatonun içine yerleştirilmiş gerçek, yetişkin bir insan beyni...

Yürüdü, yürüdü. Gecenin bu geç saatlerinde hava buz gibi soğumuştu, fakat o üşümüyordu. Sıcak tutması gereken bir vücudu, dolayısıyla bir dolaşım sistemi yoktu. İşte bu yüzden kalbi de yoktu. Malum olaydan sonra vücuduyla beraber kalbini de kaybetmişti. Sıcak, heyecan ve doygunluk hisleri yoktu. Tatmin yoktu.

Her şeye rağmen ölüm de yoktu; "...ve bu koşullar altında otomatonlar kendilerini de korumak zorundadırlar."

Sokağın sonuna yaklaşırken şehrin gürültüsü de yavaşça büyüdü kulaklarında. Az sonra trafikte karşıdan karşıya geçen yayalara karışacak, B-21 hava otobanı üzerinden Caterpiller Julios Prime istasyonuna ulaşacaktı. Buradan Old Columbia'daki DA Otomatronics’in merkez ambarına geçip ,kendini, ona ayrılmış kapsülünde sabaha kadar şarj edecekti. Sonsuza kadar sürecek hayatında, evden işe, işten eve gidip gelirken, bir sonraki on küsür yılda oğlunun ölümünü yeniden yaşayıp beynine o acıyı yeniden saplayacağı günü iple çekecekti.

Kendini şarj cihazına yerleştirip fonksiyonlarını kaparken, gözlerindeki menekşe rengi ışık da yavaşça söndü.

Siberuzay (Cyberspace)

William Gibson tarafından sunulmuş bir kelimedir. Kısaca, evrensel bilgi ve iletişim ağı olarak tanımlanabilir. Bunun yanında, başka önemli alt anlamları da vardır. William Gibson kitabı Neuromancer'da siberuzayı şöyle betimlemiştir:

"Bütün uluslarda, çocuklara matematik konseptleri öğretilerek, binlerce meşru operatörün kendi isteğiyle günlük olarak deneyimlediği bir halüsinasyondur."

"...İnsan sistemindeki bütün bilgisayarların kaynaklarından çekilmiş verilerin grafiksel gösterimidir. Hayal edilemez bir karmaşıklık. Aklın uzayında çizgi çizgi sıralanmış ışıklar, kümeler ve takımyıldızları halinde veriler."

– W. Gibson, Neuromancer (1984)

Gemini Rue

 

Tarz
Icon Adventure

Firma
Wadjet Eye Games

Sayfalar
Oyun Sitesi, Steam

Azriel Odin, eski suikastçi, yağmura tutulmuş Barracus gezegenine ulaşır. İşler inanılmaz ters gidince eskiden kendileri için çalıştığı suçluların yardımını almak zorunda kalır. Bu sırada, galaksinin diğer tarafında, Delta-Altı isminde bir adam bir hastanede, hafızasını yitirmiş bir şekilde uyanır. Nereye sığınacağını veya kime güveneceğini bilemeden, kimliğini tamamen kaybetmeden önce buradan kaçmaya ant içer.

Kader bu ikisini birbirine yaklaştırdıkça bizler, hayatın ucuz olduğu, kimliklerin alınıp satıldığı ve bir kurtuluş arayışının bütün galaksinin kaderini değiştirebildiği bir dünyayı keşfederiz.

Eski tarz ikon-adventure oyunları sizi sıkmıyorsa, senaryosu ve akışıyla son zamanlarda çıkan en iyi cyberpunk oyunlarından biri.

Dipnot...

Cyberpunk;

Teknoloji distopyasıdır,

Hükümetleri kölesi haline getirmiş devasa şirketlerdir,

Kontrolden çıkmış anarşist gruplar,

Bozulmuş etik, yozlaşmış toplumsal yapılardır,

Vahşi kapitalizmdir,

Hackingdir, sibernetik implantlardır,

Bioteknolojidir,

Kopuk uzuvlar ve metal protezlerdir,

Metal ve etin, kan ve makine yağının karışmasıdır,

Mavi, kırmızı, mor, biraz da yeşil neon ışıklarıdır.

Havadaki elektronik cızırtıdır Cyberpunk,

Bozuk İmplantın yarattığı baş ağrısıdır...

Renaissance (2006)

 

Yönetmen
Christian Volckman

Oyuncular
Daniel Craig
Catherine McCormack
Jonathan Pryce

Sayfalar
Imdb, Vikipedi

Olay, 2054 yılında Paris'te geçer. 22 yaşında başarılı bir araştırmacı olan İlona Tasuyev esrarengiz bir biçimde kaçırılır. Fidye istenmeyen bu kaçırmada onu bulmak için yapılan ilk girişimler sonuç vermez. Filmin başından sonuna kadar sürekli olarak vurgulanan ve oldukça güçlü olan Avalon dev bir şirkettir. İnsanların hayatlarını kolaylaştırıp onlara daha iyi bir görünüş kazandırmayı vaat eden Avalon, kızın işvereni olarak onu ne pahasına olursa olsun kurtarmak istemektedir. Avalon'un yönetim kurulu başkanı Dellenbach, bu davada rehin kurtarma uzmanı ve teşkilatın başına buyruk ancak başarılı müdahaleleriyle en tartışmalı polisi konumunda bulunan memur Barthélémy Karas'ın görevlendirilmesini ister.

Karas, araştırması sırasında, İlona ile gözden düşen bilim adamı Dr. Jonas Müller'in arasında bir bağ olduğunu saptar ve İlona'nın kendisi kadar güzel kız kardeşi Bislane ile görüşür. Olaylar ilerledikçe İlona ve üzerinde çalıştığı insan ırkının geleceğini belirleyecek bir protokol (the Renaissance) hakkında gerçekler ortaya çıkmaya başlar.

Distopya Toplumu

Cyberpunk dünyaları genellikle büyük uluslararası şirketler veya totaliter hükümetler gibi sistemler tarafından yönetilir. Sıradan insanlar hayatlarını genellikle, sosyal normları ve insanların yaşayış ve düşünce biçimlerini dikte eden bu şirketlerin kölesi olarak sürdürür.

"Doğduğu günden (muhtemelen şirketlere ait bir hastanede) öleceği güne (şirket yapımı bir tabutun içinde) ortalama bir 2070 insanı, megaşirketlerin toplumda neredeyse herşeydeki etkisinin izleriyle çevrelenmişti. Onlar -veya onların sayısız karanlık yan kuruluşları ve küçük rakipleri- ihtiyacı olan hemen hemen her şeyi, dolaylı veya direk olarak sağlıyorlardı: işini, evini, eğlencesini, yiyecek ve içeceğini, kıyafetlerini, ve onlardan biri için çalışıyorsa da, büyük olasılıkla fikirlerini ve hayata bakışını. Güçleri hükümetlerle yarışır seviyedeydi, ve kendi hissedarları ve Kurumsal Mahkemeleri dışında hiç kimseye hesap vermezlerdi."

- Shadowrun 20. Yıldönümü Sürümü (2009)